Bayramlar sessiz, doğum günleri buruk, anneler günü ve babalar günü mezar başında geçiyor. Çünkü neredeyse her aileden bir kişi artık yok.
Depremin üzerinden aylar geçse de Hatay’daki hayat, hâlâ 6 Şubat sabahında donmuş gibi. Kentin neredeyse her hanesi, büyük felakette bir yakınına veda etti. Kiminin annesi, babası; kiminin kardeşi, eşi ya da çocuğu o sabah enkaz altında kaldı. Artık Hatay’da hiçbir özel gün kutlama havasında geçmiyor.
Bayramlarda kurulan sofralar eksik. Doğum günlerinde pastalar kesilmiyor, anneler gününde, babalar gününde çiçekler artık mezar taşlarına bırakılıyor. Bir zamanlar sevinçle beklenen günler, şimdi gözyaşlarının daha da yoğunlaştığı tarihlere dönüştü.
Sosyologlara göre Hatay’da toplumsal yas hâlâ çok taze. Uzmanlar, özel günlerin bireysel kayıpları daha da görünür kıldığını, bu nedenle bu günlerin uzun bir süre daha kutlama değil, anma günü olarak kalacağını belirtiyor.
