Bahar…
Baharın iki yüzü vardır bize hep göstereceği… yada bizim hangisini görmek istediğimize bağlı olarak kendini gösteren yüzleri… ilk ile başlayıp son diye nitelendiren zaman zaman neşe mutluluk umut aşılayan zaman zaman da hüzün hazan umutsuzluğa sebep teşkil eden yüzleri… oysa tek başına bile bir cümlenin yerini tutabilecek kudrete sahip bir kelimedir bahar…
Ağaçların çiçek açması ilk baharın müjdeleyicisi olarak görülürken ağaçların yaprak dökmesi de son baharın tanımıydı bizler için… Yapraklar sararmış, kurumuş yada dökülmüş bunlar sadece olması gereken geçişlerdir doğanın döngüsünde yada takvimin sayfalarında hepsi bu. Peki, baharın yüreğimizi ısıtan sıcaklığını yada bir eylül akşamı yağmurun sesi ile uzaklara dalışımızı hangi takvimin günü anlatabilecek bize… Anlatamaz çünkü bazı mevsimler anlatılamaz, iliklerine kadar kadar yaşayarak hissedersin. Bahar gibi… her mevsimin ayrı tadı, rengi, kokusu, hissi vardır kuşkusuz ama bahar bir başkadır: hem soğuk hem sıcak yüzünü görmenin keyfi vardır bu mevsimin içinde. Kışın sadece soğuğu yazında sadece sıcağı hissederken bahar da hem sıcak hem soğuk hissini yaşamak sadece baharın iki yüzüne tabidir ve bu iki yüzlülük ne kadar samimi içten ve doğallık ile donatılmıştır baştan aşağı… Bahar yüreğimizin hep umuda açılan kapısıdır bu yüzdendir her gelişinde hem yüzümüzde hem gönlümüzde çiçeklerin açması…
Ne haliniz varsa gülün :)
Aslında o kadar basit bir istektir ki bu… ama bir o kadar da zor aynı zamanda…zor evet çünkü biz insanlar için gülmek zor bir eylemdir. Üzerimiz de duran ve çıkarmakta zorlandığımız hatta belkide çıkarmak istemediğimiz o ciddiyet kıyafetini pek bir yakıştırmışızdır çünkü üstümüze…Onsuz adım atmaya hatta hareket etmeye bile çekiniriz çoğu zaman. Hep ciddi olmamız gerekiyormuş gibi gülmeyi kendimize uzak tutmuşuz , ulaşılması güç olan bir diyar misali… Gün içinde stres,kaygı, gerginlik,yorgunluk ,yogunluk ile boğuşurken yüzümüze konduracağımız ufak bir tebessümün yaratacağı etkiyi hiç düşündük mü? Bir an sadece bir an aklımızdan geçti mi hiç böyle bir düşünce?Gerginliği hafifletmenin yolu bu kadar basit aslında : ufak bir tebessüm , hepsi bu . Gülmeyi kendimize ilke edinmek ,gün içinde ne yaşanmış olursa olsun gülmeyi unutmamak, gülmesek bile gülümseyebilmek doğaya, yaşama en çokta kendimize.. Biz gülümsersek kainat dünya gülümser çünkü … Chaplin ne güzel söylemiş vakti zamanında: Gülmek hayatın en güzel eylemidir ve her ne varsa sizi bundan alıkoyan onları yok edin.. yok edin ki güzelliklere yer açılabilsin ama unutmayalım ki güzelliklere giden yolların kapılarını açacak olan o ufak tebessümlerdir.. tebessümlerimizin gülüşlere gülüşlerimizin kahkalara dönüştüğü günlerimiz olsun diyebileceğimiz gibi hayat mottomuz da bizimle olsun bir kez daha ve belkide sayısız defa diyoruz ki ne halimiz varsa gülelim:
Gece…
Bu kelimeyi duyar duymaz ne gelir aklımıza, ne canlanır gözümüzde, nasıl sesler işitir kulaklarımız ? Karanlık her yer karanlık; zifiri, koyu, siyah gibi sıfatların yakıştırıldığı hep dipsiz kuyu misali bu sıfatlara gömülen ve oradan bir türlü çıkamayan talihsiz bir kelimedir gece… Oysa ne güzellikler barındırıyordur içinde şöyle bir başımızı gökyüzüne doğru kaldırdığımızda bile görebileceğimiz binbir güzellikler… ışıl ışıl, küme küme gökyüzünü kendine yurt edinmiş parlak yıldızlar ve tüm ihtişamı ile bize göz kırpan ay hep vardır orda gecenin koynunda ama gökyüzünde…Gündüzler aydınlıktır, ışıktır , renktir belki ama gecenin de bir rengi vardır.. gecenin rengi, görecek olan göze göre değişir gökkuşağı misalidir hep rengarenk… çünkü gözlerdir ki gündüzün telaşını gecenin dinginliğine bırakır kayıtsızca.. gecede unutur günün koşturmacasını dinlenir huzuru dinler sessizliğe kulak kesilir öyleyece bir şey yapmadan sadece geceye kendini bırakarak… derken bir renk yumağı oluşur gözünün ucunda maviden yeşile pembeden sarıya sarıdan beyaza …en çok beyaza çünkü en çok beyaz yakışırdı geceye… geceler hep siyah ile anılır ama beyazdır geceyi siyah kılan ve siyahlar bir tek beyaz ile anlamlıdır. Tutalım elinden siyahların çünkü onlardır bizi beyaza kavuşturacak olan … onlardır gecemizi renkten renge boyayacak olan … yeterki gökyüzüne bakmayı unutmayalım siyahın elinin uzanacağı yer oradadır gökyüzünde…
Dört Mevsim Tablosu
Dışarıda kar yağıyor benim içime yağmur… sözleri geliyordu aklıma gecenin bu saatinde ama asıl olan dışarıda gerçekten yağmurun yağmasıydı… oldum olası severim yağmurun şimşeksiz, sessiz sessiz yağışını… beni hep çocukluk günlerime o mutlu huzur dolu anlara götürdüğü için… okulda dört mevsimi resmeden bir tablo asılı dururdu duvarda hep… o bir tablodan fazlasıydı benim için her mevsimi ayrı bir güzellikle tanıtmış ve hissetirmişti çünkü bana…İlkbahar çiçeklerin açtığı çocukların kırlarda koştuğu,birlikte yapılan pikniklerin heyecanını yansıtan bir umuttu… sonra yaz mevsimi güneşin göz alıcılığı ile sıcaklardan kavrulan insanların denize kendini atma sabırsızlıklarının adıydı… ve sonbahar gelirdi ardından , güz mevsimi hazan, hüzün mevsimi..Yazı geride bırakmanın hüznü mü yoksa kışı karşılayacak olmanın sıkıntısı mı bilinmez hep arada kalmışlığı ,kararsızlığı ve kafa karışıklığını simgelerdi bir tablo misali sarı yeşil kahverengi yapraklarına rağmen güzelim sonbahar…ve en sonunda kış kapıları aralanmış hızlıca geçiş yapmıştır Kasım ayı, havalar iyice soğumuş sobalar kurulmuş ve kestaneler yerini almıştır mandalina kabukları ile sıcacık herkesin bir arada olduğu bir göz odada… derken yağmurlar yağar durmadan ve hatırlatır kış kendini her anlamda ve ben yine dalarım o güzelim okul yıllarına… şimdilerde hala kış mevsimi yaşanıyor olsa da tadı hiç o ilkokul yıllarındaki gibi sıcak değildir … yine de yağmurlar güzeldir sevelim yağmurları, kucaklaşalım her fırsatta hissederek iliklerimize kadar. ..ve unutmayalım ki ne yaşamış olursak olalım gökyüzünden üzerimize yavaşça süzülen o yağmur taneleri bir nefes belirtisidir şimdi bu nefesi derin bir şekilde alıp yavaş yavaş sevinçle bırakalım yeryüzüne… hayatımızdan sevinç yağmurlarının eksik olmaması temennisiyle…
Sabır
Eskiler Der ki:
Musibetler Misafirdir.
Evde SABIR görmezse yatıya kalır…diye ne varsa eskilerde var diye eklemeden geçemeyeceğim… Sabır mutluluğun anahtarı : evet hep bunu işittik ,bunu duydu kulaklarımız yıllarca… Ama sadece işitmekle kaldık… Ne sabıra ev sahipliği yaptık ne de ruhumuza yatırım… Hayat inişleri yokuşları olan çetrefilli bir yol ve bu yolda hep çiçekli duraklara denk gelemiyoruz ne yazik ki, çakıllı çamurlu dikenli virajlarda karşılıyor bizi bu yolculukta… Ve çoğunlukla… Peki yol arkadaşımız olarak kim eşlik etmeli bize kimin en çok desteğini hissedeceğiz dersiniz omuzlarımızda tabi ki :Sabır! Çok iyi bir yol arkadaşlığı hikayesi çıkar aslında bu ikiliden… Çıkmasına çıkarda bunu istemek lazım canı gönülden… Gönüllülük , isteklilik olmalı ki sabır bize elini uzatabilsin bizde onu elinden tutalım… Tutalım ki yoldaşlığımız güzel bir hikayeye şahitlik etmiş olsun… Bunun için sadece biraz istek ve çabaya ihtiyaç var hepsi bu. Biz istersek ne o virajlı yollar ne de o dikenli duraklar durur bizim önümüzde…Yeter ki isteyelim ve sabredelim . Öyle her şeye değil gerçekten sabretmeyi hakeden bekleyişlerimiz için bunu yapmalıyız.. Ki ancak o zaman değerli olur bekleyişler… Biliyorum ki sabırla yapılan her şeyin şükrü çoktur.. Bunu hatırımızdan çıkarmayacağımız sabırlı günlerimiz çok olsun
News